No i jest zgrzyt. Nawet jeśli założymy, że De Palma c e l o w o nakręcił ten film w sposób wołający o pomstę do nieba (że niby większość zdjęć nakręcili amatorzy kamerą cyfrową, w tym żołnierz aspirujący do nauki fachu w szkole filmowej po powrocie do USA) - a ta teza daje się obronić, bo ten reżyser jest po prostu starym wygą - to jednak coś tu nie wyszło. Tym czymś jest właśnie dobór środków do tematu... Skoro film udaje parareportaż, a w rzeczywistości nim nie jest, reżyser przeliczył się z siłą jego oddziaływania. Jeśli chciał osiągnąć efekt prawdy - powinien nakręcić dokument; jeśli chciał obudzić amerykańskie sumienia - powinien zatrudnić wielkie nazwiska i pozwolić im grać. Stając okrakiem pomiędzy tymi możliwościami, choć jestem niemal pewien, że jest to efekt strachu wielkich wytwórni przed podejmowaniem tego tematu, zrealizował film nieco denerwujący stylem. Cóż bowiem z tego, że mniej znani aktorzy usłyszeli od reżysera: Nie grajcie prostych, tępych amerykańskich żołdaków, bądźcie nimi... - skoro oni tego zadania do końca nie udźwignęli. Stąd wrażenie potwornej sztuczności niektórych sekwencji. A jednak De Palma nie całkiem poniósł porażkę - ten film jednak zaistniał, ja sam nie znałem bliżej tej sprawy, a teraz wiem znacznie więcej.
No i jest jednak ta fenomenalna scena końcowa - w barze, kiedy żołnierz ze swoją traumą zostaje nagrodzony oklaskami i pozuje do zdjęcia z dziewczyną. Coś się stało? Może, gdzieś tam, w Iraku...
PS: Na sam koniec przyszła mi do głowy jeszcze jedna, obezwładniająca myśl: że ten film jest jednak dokładnie taki, jak filmiki amerykańskich żołnierzy kręcone przez nich w Iraku czy Afganistanie. Że De Palma wiele z nich zobaczył i to przeraziło go tak bardzo, że nakręcił swoją wersję jednego z nich. No bo jednak ten Srebrny Lew w Wenecji.