"Szkoda też, że Eastwood nie bardzo przekonuje swą rolą, bo jeszcze nie potrafi zapanować nad swoim ówczesnym portfolio – zamiast grać zaszczutego i osaczonego kochanka, wciąż pozuje na twardziela. Niemniej o rozczarowaniu mowy być nie może..."

Coś w tym jest, niemniej jednak zachowanie głównego bohatera wydaje się mieć swoje uzasadnienie, jeśli założymy, że Clint grał człowieka, który grał twardziela. Znaczy: Dave Garver nie tyle takim - z braku lepszego słowa - "twardym" gościem był, co twardego gościa grał, a grał go z tego względu, że tego oczekiwało od niego to konkretne społeczeństwo w tej konkretnej epoce.
W Ameryce początku lat siedemdziesiątych strach przed kobietą (niezależnie od tego jak nie byłaby zwichrowana) nie był w dobrym tonie, a mężczyznę winna była cechować spora doza maskulinizmu.
Pod tym względem zresztą fajnie jest ten film skonfrontować z późniejszym o niemal dwie dekady "Fatalnym zauroczeniem", w którym postać grana przez Michaela Douglasa niespecjalnie ma już opory przed tym, żeby okazywać strach przed kobietą, tym bardziej, że zagrożona jest już nie tylko cielesność mężczyzny (w sensie, że biega tam jakaś furiatka z nożem), ale i jego rodzina (czy raczej: jego rola jako głowy rodziny i sam model rodziny).

Właśnie: "wciąż pozuje na twardziela" - i za to Go lubię!

Każdy uwielbia Clinta!

Niestety nie, są tacy piszący że Brudny Harry to nudny i denny film....bluźnią.

Bluźniercy na stos. Amen ;)

Bluźniercy na stos. A co do kobiet, to jednak to babki muszą się Clinta bać, bo w znakomitej większości jego filmowe partnerki lądują w szpitalu z ciężkimi obrażeniami po wspólnych akcjach.