(...) Dialogi bywają serialowe, bo film powstawał z myślą o emisji małoekranowej, a festiwale podbił dopiero później. Realizacja „Gewoon Vrienden” bywa więc telewizyjna, co nie powinno jednak nikogo zniechęcać: naliczyłem tylko parę scen o szczególnie wątpliwej jakości, zazwyczaj tandetnie zmontowanych. Film jest krótki, ekspresowo opowiedziany i w dużej mierze opiera się na kompromisach, nie domyka wszystkich wątków w spodziewany sposób. Przykład: nie dowiadujemy się, czy Yad pozostanie wiecznym surferem, czy może zacznie myśleć poważniej o życiu (nie tylko związku − swoim życiu). W drugiej połowie reżyserka odstawia humor na bok, a przedawkowany zostaje patos, co kłóci się trochę ze wzmiankami marketingowymi, dotyczącymi filmu. Znalazło się w „Gewoon Vrienden” miejsce dla dużej ilości klisz oraz odrobiny banału, ale intencje van de Mond pozostają prawidłowe. Konflikty w „To tylko przyjaźń” nie wynikają z homoseksualności postaci − wpływają na nie inne czynniki, jak choćby pochodzenie etniczne, przedwczesna śmierć ojca czy wybujałe oczekiwania rodziców. Film mógłby okazać się bardziej spontaniczny, ale dla ładnie przedstawionej, szczeniackiej miłości na pewno warto go obejrzeć.

Pełna recenzja - We'll Always Have the Movies
(WordPress)