Ernesto Fosca,jest nieśmiałym,ubogim skrzypkiem.
Podczas roztargnienia wywołanego przybyciem do jego miejsca zarobku uroczej damy z tajemniczym mężczyzną wylatuje z pracy.
Kobieta czuje się winna sytuacji,zabiera Foscę ze sobą do pałacu i zabiega o naukę gry na skrzypcach. Ernest czuje się skrępowany zaistniałą sytuacją,tańczy z nią walca.Dziewczyna wszczyna awanturę,po tym gdy zastaje Foscę grającego w pokera z jej mężem.
PO chwili gorliwie go przeprasza,i wskazuje miejsce schadzki. Rano po upojnej nocy,lokaj uświadamia naszego skrzypka,że był tylko pionkiem w grze,od początku zainscenizowanej przez Zinaide. Wieczorem Fosca wraca do dworu,niosąc piękny bukiet kwiatów dla ukochanej. Przy stole na którym żywo toczy się gra,widzi przystojnego młodzieńca zachęcanego przez Zinaide do walca.

tym filmem Żuławski udowodnił mi,że jak się pożądnie weźmie do roboty,to potrafi. W tym jego pierwszym,dyplomowym dziele już mamy garść elementów które zaważą nad powstaniem Diabła,Części nocy i najważniejszego kochania.
Ujęcia są po prostu boskie ! choćby samo zmącenie kałuży,bo zauważeniu w niej towarzysza Zinaidy,czy kręcenie od dołu tańczącej dziewczyny.
Soundtrack,jest że tak powiem jakby z dupy wyjęty,ale Korzyńskiemu można wybaczyć,bo dopiero sobie kreske wyrabiał.
Fantastyczne poprowadzenie aktorów,zakończenie i rezyseria. Az sobie to opowiadanie Żeromskiego musze przeczytać.

9/10 wielkie dzieło