Oglądaliśmy ten film wczoraj z mężem. To, że 2 lub 3 razy "dygnął" (żeby nie powiedzieć podskoczył) przestraszony, świadczy jedynie o tym, że film spełnił założenie - był wciągający i przerażał. Moje przewidywania końcówki filmu były raczej prozaiczne - spodziewałam się pochowania szczątków z archiwum, ewentualnie spalenie tej chatki w lesie, a tu...? Aż się wkurzyłam. Nie ma nic gorszego niż rewelacyjny film z zakończeniem "z dupy". Jak z początku chciałam dać ocenę 6 czy nawet 5, tak po filmie nie mogłam o nim zapomnieć. Leżałam w łóżku i myślałam, następnego dnia w pracy ten film wracał do mnie jak wspomnienie. Im dłużej o nim myślałam, tym bardziej to zakończenie do mnie przemawiało, kształtowało się i nabierało sensu. Ktoś zwrócił uwagę, że ten duch miał dziewczynki przez 5 lat, no właśnie - miał je przez 5 lat i od momentu gdy przestaje je mieć dla siebie zaczyna się cała akcja, kto ostatecznie przejmie nad nimi kontrolę? Młodsza zdawała się być od początku po "tamtej stronie", była zbyt mała i nieświadoma przy porzuceniu, ale ta większa z czasem odróżniła marę od rzeczywistości. Zakończenie było jak siekiera oddzielająca ostatecznie dwa światy, które przez cały czas się przenikały - duch odebrał swoją ofiarę. Motylki może były baśniowe, ale w sposób obrazowy pokazały coś, co uleciało, co w końcu dostało swoją wolność. Na drugi dzień od obejrzenia filmu jestem skora dać nie 5, nie 6, ale mocne 8, a nawet 9 temu dziełu.
Jednego tylko nie rozumiem - dlaczego Mama nie przyjęła szczątków swojego zmarłego dziecka? Przez chwilę nawet robiło wrażenie, że odbierze swoje dziecko i odejdzie, a jednak tym wzgardziła i zabrała ze sobą dziewczynkę.