Do filmu podchodziłem z nadzieją, że zobaczę przynajmniej coś tak kunsztownego jak "Wielkie piękno", choć nie sądziłem, że "Młodość" będzie walczyć w mojej prywatnej klasyfikacji o detronizację niezapomnianych "Skutków miłości". Wizualnie film od pierwszej do ostatniej minuty prezentuje się cudownie (bo to najlepsze słowo), oglądając to w kinie, ma się wrażenie uczestnictwa w żywej, wspaniałem scenerii, w której kolor, dźwięk i zapach niemal docierają do oczu widza tak jak widział to reżyser. Estetyka filmu - niekiedy krytykowana za nadmierną egzaltację i kiczowatość - mnie oczarowała niemal tak jak wiwatujacych widzów w Cannes. Słowo, krajobraz, muzyka - trudno wyobrazić sobie takie połaczenie we własnym śnie, jak prezentuje to film Sorrentino.

A sama historia? No cóż, lekko jakby nawet z boku pewnymi chwilami pod naporem estetycznego wybuchu. Jakkolwiek, głębsze przyjrzenie się pozwala dostrzec wszystkie tęsknoty za tytułową młodością, filozofię wypowiedzi bohaterów, która wcale nie jest na tyle górnolotna i sztuczna, by nazwać ją przesadzoną i "cukierkowatą", iście Coelhowską, jak to niektórzy krytycy wyśmiewali ten film. Całkowicie się jednak nie zgodzę, uważając, że wprawny widz doskonale wie, co go wzruszy, co zastanowi, a co pomoże w bardziej otwartym spoglądaniu na świat. "Młodość" to film, który mógłby mieć tytuł "Piękno", po prostu piękno.