"Le Mans'66" według wszelkiego prawdopodobieństwa nie powinno było mi się spodobać - rzecz (z grubsza) o wyścigach samochodowych, o samochodach, o pasji do samochodów etc. No dobra, kilka lat temu film o podobnej tematyce ("Wyścig" Howarda o rywalizacji Hunta i Laudy) spowodował u mnie opad szczęki, ale pomyślałam sobie, że takie coś może zdarzyć się tylko raz. A tymczasem na 2,5-godzinnym "Le Mans'66" nie nudziłam się ani przez chwilę, z zafascynowaniem śledząc przygotowania do tytułowego wyścigu. Oczywiście duża w tym zasługa odtwórców głównych ról - Matta Damona i Christiana Bale'a. Na ich ekranowe popisy układające się w relację przyjaźni na bazie wspólnej pasji patrzy się z niekłamaną przyjemnością. Film jest zabawny gdzie trzeba, emocjonujący gdzie trzeba i nawet chwilami wzruszający. Zgoda, jest to wszystko włożone w ramy bardzo klasycznej narracji, akcenty rozłożone są niemal książkowo, ale tutaj ta porządna rzemieślnicza robota naprawdę zdaje egzamin, układając się w porywającą opowieść.

No i sceny wyścigów! Palone gumy, ryk silników, dynamiczne cięcia! Naprawdę czuje się tę zapierającą dech w piersiach prędkość, prawie tak, jakby się było w kabinie razem z kierowcą. W tym aspekcie film jest godnym następcą "Wyścigu", gdzie również rywalizacja kierowców na torze filmowana była iście po mistrzowsku, a muzyka idealnie współgrała z rykiem rozpędzonych aut, dodając jeszcze dreszczyku emocji. Dobrze, że rzutem na taśmę udało mi się zobaczyć "Le Mans'66" na dużym ekranie (chyba właśnie przestali grać).

Źródło: https://www.facebook.com/Słowa-i-obrazy-1991025304472366/