"Fajerwerki próżności" uznawane są za jedną z największych porażek w karierze reżyserskiej De Palmy. W istocie - do jego najlepszych osiągnięć z lat 70-ych i 80-ych daleko, jednak wydaje mi się, że ocena tego filmu jest nazbyt surowa. Przede wszystkim jest to satyra, więc choć pewne elementy tu do siebie nie przystają, to ogólna wymowa pozostaje czytelna i łatwo przymknąć oko na pewne niedociągnięcia. Końcowe "moralizatorstwo" podane na serio byłoby całkowicie niestrawne, jednak przyjęta konwencja nie pozwala traktować całkowicie poważnie patetycznych wywodów na temat zepsucia i przyzwoitości. Tempo jest tu całkiem niezłe, nie ma miejsca na dłużyzny. No i obsada - palce lizać. Hanks, Willis, Freeman, Griffith - każde na poziomie, w naprawdę dobrej formie (choć i wpadki obsadowe zarzucano reżyserowi). Słabych punktów nie brakuje, wciąż jednak jest to pozycja o niebo lepsza niż na przykład taka "Misja na Marsa" czy "Czarna Dalia".