Leon to metafora naszej świadomości, która w łatwy sposób i prostą drogą popada w nostalgię, w dramaty, w niedocenienie, w zamknięcie w swoim umyśle, w skupienie na pracy, w skupienie na zadaniach. Nadja to usposobienie przyjemności, tego co ulotne, tego z czego warto korzystać w życiu, uosobienie dziecięcej radości, lodów i seksu do rana, majtek przy łóżku. Ale przy tym jest rozsądna. Po każdym wybryku sprząta (pierze prześcieradeła po upojnej nocy), studiuje, doktoryzuje się, jest oczytana, jest romantyczna, jest inteligentna, bystra, dobra przy tej ludzkiej swobodzie życia. Pożary to uosobienie nadciągającego końca, końca życia, który zabiera każdego po kolei. Silnego i słabego, zakochanego, wolnego, małego. Wydawca to metafora oczekiwań, nie zawsze wszystko skończy się tak jak nam się wydaje. Czekamy z wyobrażeniami o zaistnieniu konkretnych scenariuszy. Życie jest przewrotne. A sam bohater widzi wszystko ze swojej perspektywy. Perspektywy udręczonego pisarza, nic go nie cieszy, a jest w pięknym domu nad morzem, nie ma z niczego radości, a każdy z towarzyszy cieszy się z pływania choćby w morzu, uważa że ludzie przeciwko niemu spiskują, a to dobre przyjazne dusze, ocenia i szufladkuje, z góry, a asprzątaczka okazuje się być doktorantką literatury. Nasz punkt widzenia zależy bardzo od tego w jakim momencie życia jesteśmy, od naszej percepcji, emocji, przeżyć. Życzę każdemu aby widział swoją Nadje, która pokazuje czasami dość nieumiejętnie radości czerpane z życia i otwiera nam oczy.