No widzisz. Ja natomiast utożsamiałem się z Tonym.

To zachęcam do popracowania nad sobą.

To moze i ja popracuje haha,film rewelacja,jeden z 4-5 filmów którym dalem 10/10

To aż tak trudno policzyć, czy z 4 czy z 5?

Ale musisz mieć smutne życie

Za to z matmy jestem niezły.

Jesteś na tyle smutny że odpisujesz na mój komentarz sprzed 3 lat

Ojej, aż sprzed 3? O ile przekroczyłem dozwolony termin?

Dziwny jakiś jesteś

Dziwna to jest matematyka, Jolka spod trójki. Dziwne były decyzje arbitra w 2009 w meczu Chelsea - Barca.

Po¶ie√doli£a ci się ocena moralna bohatera z recenzją filmu.

Racja

Część tego, co napisałeś o Tonym, to prawda - takie było przecież założenie filmu - pokazać bandziora z nizin, niewykształconego i bez klasy, który nie ma żadnych hamulców i wierzy, że świat stoi przed nim otworem. Nie bardzo rozumiem, czemu taka obserwacja miałaby świadczyć na niekorzyść filmu. To nie jest jakaś ckliwa opowieść o dobrodusznym bohaterze, który ma wzbudzać sympatię i współczucie u widza. Chyba pomyliłeś gatunki kina.

Ale męczące jest oglądanie filmu o człowieku, który jest zły, budzi negatywne odczucia, niechęć, odrazę itp. i nie ma cienia nadziei, że kiedykolwiek będzie lepszy. Człowiek chciałby wynieść coś z filmu, czy to strach, czy przyjemność, a jak wynosi tylko niechęć i obrzydzenie, to coś poszło nie tak.

Ja mam tak z filmem "Narodziny gwiazdy" z Lady Gagą - czuję wstręt, że to g**** obejrzałam. Główny bohater to budzący odrazę ćpun, główna bohaterka jest poważnie zaburzona i ma syndrom sztokholmski, a jedyną osobą, którą da się lubić i ma trochę oleju w głowie (choć za wiele go tam nie było) to brat głównego bohatera. W związku z tym film nisko oceniłam, bo nie sprawił mi żadnej przyjemności.

Serio? Oceniasz filmy pod kątem tego, czy sprawił ci przyjemność czy nie?
Idąc twoim tokiem myślenia to takie filmy jak
Czas apokalipsy, Stalingrad, The Thing, oraz Seven też nie powinny mieć tak wysokich ocen, bo przyjemności nie sprawiają.
A Montana taki zły i zepsuty do końca nie był, patrząc na jego stosunek do siostry, czy odmowę zabójstwa dziennikarza z rodziną.

A pod jakim kątem mam oceniać? Czy aktor zrobił właściwą minę we właściwym czasie? Seven nie dałam rady obejrzeć, a Czas Apokalipsy obejrzałam, ale to beznadziejny film tak samo jak Narodziny Gwiazdy. Niestety, żeby film się podobał musi w nim być coś, co się spodoba, a w tych filmach nie ma zupełnie nic do podobania.

"A pod jakim kątem mam oceniać? Czy aktor zrobił właściwą minę we właściwym czasie?"

Między innymi, bo to jest już jakieś obiektywne kryterium. Natomiast "podoba mi się", albo "nie podoba mi się" to nie jest żaden argument, tylko Twoja opinia, która nie równa się temu, że film obiektywnie rzecz biorąc jest dobry lub zły.

No to wynikałoby z tego, że jeśli w filmie grają dobrzy aktorzy, którzy robią właściwe miny we właściwym czasie to film musi być dobry, ale przecież tak nie jest - i bardzo dobrym aktorom zdarzają się bardzo złe filmy. :-) Polecam Ci np. film "Gigli" z Benem Affleckiem, Jennifer Lopez, Alem Pacino, Christopherem Walkenem. Dobrzy aktorzy, ale film to kompletne dno o niczym. :-) Na Filmwebie niezasłużona średnia 3,9 (powinno być 1).

Dlatego napisałem "między innymi". Wiadomo, że i wybitnym aktorom zdarzają się gnioty i to naprawdę spektakularne.

Natomiast to, że obrzydza Cię dana postać lub tematyka jakiegoś filmu nie znaczy, że jest on obiektywnie słaby. Aczkolwiek każdy może oceniać filmy wedle własnego uznania, w końcu to tylko filmy :)

"W związku z tym film nisko oceniłam, bo nie sprawił mi żadnej przyjemności."



Requiem dla snu, Tańcząc w ciemnościach i Pogorzelisko oceniłam wysoko. Czasami mam ochotę do nich wrócić ale gdy przypomnę sobie emocje po seansie ..... no nie !


i właśnie dlatego oceniłam je tak wysoko. Nie musi robić dobrze, musi oddziaływać :)
(Aczkolwiek 9 dla Requiem to chyba przesada, ale przez nieszczęsną matkę bohatera co chciała być in television nie mam siły się zebrać :P )

Nie wiem czy uważnie oglądałeś film, ale jak oceniasz egoizm głównego bohatera uwzględniając fakt, że wszystkie jego problemy, a ostatecznie upadek zaczęły się w momencie w którym zlitował się nad matką z dziećmi i - jakby na to nie patrzeć - jego decyzja uratowała im życie?

Moze 30 lat temu by mi sie podobal... Ale teraz narkotyki, bron, mafia i kolumbijczycy nie wywoluja na mnie wrazenia...

wywieraja - rzecz jasna.

Antonio Montana Inspiracją.

A ja mam tak z filmem "Terminator 1" z Arnoldem Schwarzeneggerem. Główny bohater grany przez Arnolda to budzący odrazę morderca, bezduszny i bez żadnych uczuć. I ciągle tylko zabijanie, i zabijanie. Naprawdę takie życie jest nic nie warte. Film bardzo średni. W związku z tym film nie sprawił mi żadnej przyjemności.

To ironia jakby co.

Dokładnie mam identyczne odczucie. Pacino może zagrał swoją rolę życia, prostaka i mordercę.
Film mocno kiczowaty i prosty w scenariuszu.

Wg klasycznego rozumienia dramatu widz musi się w jakiś sposób utożsamić z bohaterem, który jest we władzy sił większych od niego. Rozumiem, że z Tonym trudno się utożsamić ze względu na jego prostactwo, chamstwo i bezwzględność w egzekwowaniu tego, na co ma ochotę. To męt z nizin społecznych. Ale tym, co u niego się spina  z widzem jest - nieco przewrotnie - jego żądza sukcesu. Bo niezależnie od tego do czego się przed sobą przyznajemy, też byśmy tego chcieli. A przede wszystkim, niemal każdy z nas żyje w poczuciu winy za własne tchórzostwo i lenistwo w realizacji marzeń. Zrezygnowaliśmy z nich, bo dążenie do nich było zbyt kosztowne albo zbyt ryzykowne. I teraz płacimy za to poczuciem przydeptania.

Dlatego też lubimy takie filmy jak "Wilk z Wall Street" czy "Chłopaki z ferajny". Pierwszą częścią każdego z nich jest zawsze dzikie darcie się na szczyt i zbieranie bonusów za tę odwagę, której nam brak. To właśnie nas wiąże z gangsterem, choć pozornie na zasadzie przeciwieństw. Przynajmniej wiąże w stopniu wystarczającym, żeby obudzić w nas fascynację i zaciekawienie losem bohatera i pytanie "Jak to się dla niego skończy?"

To w gruncie rzeczy podświadome pytanie grzecznych misiów w papciach jakimi najczęściej jesteśmy "Jak JA bym skończył, gdybym był tak zdeterminowany i odważny?" (Bo Tony naprawdę odważny jest - być może z głupoty, ale jednak.) "Czy miałbym takie laski, do których teraz wstydziłbym się zagadać, żeby mnie nie wyśmiały? Czy jeździłbym takimi brykami? Czy miałbym tak wywalone na opinię innych? Czy zaczynałbym dzień wieczorem, kiedy otwierają kluby, a nie rano kiedy otwierają biuro/zakład czy warsztat? Jak to by było? Jak bym się w tym czuł?" 

Brian de Palma jako jeden z pierwszych reżyserów w kolejnej "złotej erze" kina, czyli latach późnych latach 70 i latach 80, udziela odpowiedzi na to proste pytanie.  ("Ojciec chrzestny" jest starszy, ale to zupełnie inna epoka i inny film - nie jest o wzlocie i upadku. Właśnie raczej Scorsese w jego pierwszych filmach jest lepszym odniesieniem dla de Palmy.) 

Trzeba tez pamiętać, że z NASZEJ perspektywy "Człowiek..." jest filmem STARYM, więc nietrudno wydziwiać na słabością warsztatu, ścieżki dźwiękowej czy ogólnej estetyki. Taki np. gangsterski serial "Narcos" pod tymi wszystkimi względami bije "Człowieka z blizną" na głowę. Ale też dzieli je kilkadziesiąt lat różnicy, prawda? Coś się zmieniło w kinie od tamtego czasu, pragnę zauważyć. Narzekanie na "tandetną muzykę" przypomina narzekanie na kiepskie efekty specjalne w "Gwiezdnych wojnach".